Tam, gdzie zatopiony statek 
tkwi gdzieś na dnie, przy kotwicy, 
pośród skarbów niezliczonych, 
znajdziesz dom kałamarnicy.

Dnia pewnego Weronika – 
tu jej imię zdradzić muszę – 
wymarzyła: - „Pomaluję 
morskie stwory czarnym tuszem!”

Wytworzyła więc atrament, 
a że morski świat niemały, 
malowała kraby, żółwie, 
muszle, małże i ukwiały.

Malowała rybki w paski: 
ten szeroki, a ten cienki. 
Upiększała kolorowe 
halibuty i błazenki.

Gdy zabrakło jej modeli 
wynurzyła się na plażę 
i wołała: - „Chodźcie wszyscy! 
Piękno czerni wam pokażę!”

Przychodziły więc zwierzęta
całkiem stare i te młode, 
by ozdobić swoje piórka 
lub poprawić swą urodę.

Popatrz: ryś ma dzisiaj cętki, 
żabka kropki, plamki traszka. 
Puma sierść ma całkiem czarną, 
ozdobione skrzydła ważka.

Czarne mają nóżki ptaszki 
i paseczki małe dziki. 
Kto wie… może te ozdoby 
są wytworem Weroniki…

* Wiersz otrzymał III nagrodę w II edycji Ogólnopolskiego Konkursu Poezji dla Dzieci im. Wandy Chotomskiej „Przylecę do Was na skrzydłach marzeń” (nagroda za zestaw 3 wierszy).