Pewien Płomyczek chciał podróżować, 
więc marząc o tym opuścił świeczkę.
Płonąc – cichutko przepalił obrus, 
czmychnął na stolik, potem na teczkę. 

Wypalił na niej ciekawy wzorek,
lekko przydymił starą podłogę, 
skoczył na balkon, raźnie podskoczył 
i wprost z balkonu sfrunął na drogę.

Popędził szybko mknąc przez podwórko: 
rozbłysnął obok drewnianej ławki, 
lekko przykurzył stary papierek, 
przydymił równo zielone trawki. 

Wpadł między liście, gdzie narozrabiał, 
zapłonął ogniem jasnym, radosnym. 
Potem się skurczył i po kamieniach 
przepłonął sobie pod stare sosny. 

Zaskwierczał cicho w suchym igliwiu 
i zaskoczony swoją zabawą – 
odpoczął sobie w małym gródku. 
Potem radośnie zajął się trawą. 

Wkrótce marzeniom zadość się stało, 
zmęczony stanął obok doniczki. 
I wówczas… pewien stary poeta 
złapał go szybko do zapalniczki. 

A zapalniczką świeczkę zapalił 
gdzie znów płomyczek płonął wesoło. 
Kiedy się znudzi – znowu ucieknie! 
I znów marzenie zatoczy koło.

* Wiersz zdobył III nagrodę w II edycji Ogólnopolskiego Konkursu Poezji dla Dzieci im. Wandy Chotomskiej
„Przylecę do Was na skrzydłach marzeń” (nagroda za zestaw 3 wierszy).